Cierpliwości.

Znów granatowo-sine chmury nad horyzontem, i płatki śniegu tańczące opętany taniec, w parze z kroplami deszczu. Spadają na zlodowaciałe łachy śniegu, co rozsypane po ziemi jak piegi. Marcowy pejzaż już mi obrzydł.  Przedłuża się Zimy umieranie, a  ja znów, nie mogę doczekać się Wiosny. Zielonej trawy. Pąków liści i kwiatów….I ciepłych promieni słońca na twarzy. Nie mogę doczekać się zapachu życia, co kiełkuje z ziemi. Nie mogę doczekać się kolorowych płatków – Obrzydły mi białe płatki śniegu… Wczoraj wybrałem się na spacer, na wzniesienie niedaleko domu, skąd ponad „głowami” domów  widać „pół świata”. Przenikliwy chłód zimnego wiatru miałem za towarzysza i ciszę. Stanąłem pośrodku łąki,  tak naprzeciw obłokom, patrząc na ich potęgę; – Jak długo jeszcze?… Nagle od strony lasu, pojawiła się postać. Szła powoli, z głową zadartą do góry, wyciągała rękę,  wyglądało jakby chciała łapać chmury… Drapać je natrętnie. Przystanęła gdy Mnie zobaczyła. Zawahała się,  opuszczając rękę wzdłuż tułowia. Zatrzymała się w czasie, który wokół nas gnał bez opamiętania. Lecz po chwili znów ruszyła, prosto w moją stronę…

– Dzień Dobry – Usłyszałem wypowiedziane kobiecym głosem… W tym głosie było słychać także zmęczenie.

– Dzień Dobry – Odparłem, ale przekornie dodałem ;

– Oj mógłby być lepszy…

Kobieta uśmiechnęła się… Była starsza Ode mnie … Spod wełnianej czapeczki, na oczy spadały siwe włosy.

– … I jeszcze będzie, będzie….Proszę Pana – Odparła.

– Ale jeszcze nie teraz nie „już”… Cierpliwością Pan nie grzeszy?.

– Oj…Nie, to nie to! – Zaprzeczyłem jej domysłom… Choć wiedziałem, że ma rację.

– Ot  dość już mam Zimy… Przesiąkłem nią  na wskroś. – Wymamrotałem, wodząc wzrokiem wokół…  Z jej twarzy,  wciąż nie znikał ów uśmiech, którym mnie powitała;

– No widzę… Wciąż jeszcze leży śnieg,  Tu i Ówdzie… Ale  mamy Zimę, czy Pan chce czy nie chce… Było do niej przywyknąć! – Roześmiała się serdeczniej… Poczym już , tym zmęczonym głosem spytała

– Co Pan robi tu, w tak paskudna pogodę?.

– Wyszedłem na spacer… – Odparłem cicho;

– Ruch to zdrowie… Nadwagę mam, więc dobrze się „poruszać”.

– A ja Proszę Pana, wyszłam chłonąć piękno… Czy to wszystko nie jest piękne!?.

– Ten przymglony widok, te kłębiaste chmury… Ta  „pustka” wokół i cisza, ten  ziąb i śnieg z deszczem?

– Nic nie odpowiedziałem. Bo „piękno” w swej piękności, wcale nie musi być kolorowe i ciepłe… Nie musi  tulić, głaskać i pieścić…Ma „chwytać za serce”. Nic nie powiedziałem słowem, odparłem wzajemnym uśmiechem. Kobieta odwzajemniła – Odchodząc. Gdy uszła kilka kroków dalej, znów wyciągnęła do chmur rękę….

… Dziś poranek, po odsłonięciu okiennych zasłon, przywitał mniej jaskrawom bielą… Śniegiem okrył się ogród, jakby naciągnął kołdrę na siebie; – Jeszcze chcę pospać troszeczkę!…