BŁĘKITNOSKRZYDŁY

• Z aureolą od smutku pobladłą
• wzbił się na nieba zenicie.
• Samotny, błękitnoskrzydły,
• Niepoprawny marzyciel.
• W lazurowej poświacie,
• dwie łzy zalśniły szklistością.
• Jedna z rozpaczy nad światem,
• Druga- nad niemiłością…

Ten wiersz napisałam wiele lat temu. Niby trochę oderwany od rzeczywistości, ale czy tak bardzo? Lubię do niego wracać, bo chociaż trzeba żyć tym, co tu i teraz, to przecież wrażliwcy są I będą beż względu na to, że swiat pędzi do przodu, zostawiając nas zawsze gdzieś z tyłu.

I może też ten wiersz pasuje do świątecznego nastroju. Żeby się na chwilę zatrzymać, podzielić z bliskimi opłatkiem i zwyczajnie uśmiechnąć, zatrzymując tę chwilę w pamięci.

UŚMIECHNIĘTYCH I SPOKOJNYCH ŚWIĄT DLA WSZYSTKICH 🙂